مقدمه: عفونت هلیکوباکترپیلوری (Helicobacter pylori- H. pylori) و داروهای ضد التهابی غیر استروییدی(Non- Steroidal Anti–Inflammatory Drugs – NSAIDs) دو عامل مهم ایجاد ضایعه مخاطی در معده و اثنی عشر به شمار می آیند. نتایج مطالعات اپیدمیولوژیک در زمینه تاثیر متقابل عفونت H.pylori و NSAIDs بر هم و بر مخاط معده متفاوت است. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات این دو متغیر بر فراوانی زخم و خونریزی گوارشی انجام شده است. مواد و روشها: بیماران مبتلا به خونریزی حاد گوارشی و بیماران مبتلا به دیس پیسی بدون خونریزی که گارستروسکوپی مراجعه کرده اند از نظر سابقه مصرف NSAIDs و وجود عفونت H.pylori بررسی شدند. در بررسی آماری فراوانی ضایعات مخاطی و خونریزی گوارشی تعیین شد و مورد مقایسه قرار گرفت و ارتباط زخم و خونریزی گوارشی با مقایسه بیماران تحت درمان NSAIDs با بیمارانی که از این داروها استفاده نکرده بودند در دو گروه با و بدون عفونت H.pylori همراه با محاسبه odds ratio تعیین گردید. مقایسه گروهها با آزمونهای chi square و Fisher exact test با استفاده از نرم افزار SPSS صورت گرفت.نتایج: 104 بیمار به علت خونریزی گوارشی حاد و 102 بیمار بدون خونریزی گوارشی که برای گاستروسکوپی تشخیصی مراجعه کرده بودند مطالعه شدند. میانگین سنی در دو گروه به ترتیب 20±48 و 18±44 سال بود. فراوانی مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی در بیماران با خونریزی حاد گوارشی 51% و در بیماران بدون خونریزی 34% بود (P<0.025).در بیماران تحت درمان با NSAIDs در مقایسه با افرادی که از این داروها استفاده نکرده بودند افزایش معنی داری در بروز زخم اثنی عشر (P<0.021 و OR=4.3) و خونریزی گوارشی (P<0.012، OR=2.54) دیده شد. عفونت H.pylori، در مقایسه با بیماران بدون عفونت، زخم اثنی عشر را به طور معنی داری افزایش داده (P<0.001 و OR=23.33) اما زخم معده را به طور معنی داری کاهش داده است (P<0.019 و OR=0.18). وجود همزمان عفونت H.pylori و مصرف NSAIDs سبب افزایش معنی داری در بروز زخم اثنی عشر (P<0.001 و OR=20.57) اما کاهش غیر معنی داری در شیوع زخم معده شده است (P=0.193 و OR=0.38). در این بیماران خطر خونریزی گوارشی افزایش نیافته است (P=0.613 و OR=1.38). عفونت H.pylori در بیماران تحت درمان با NSAIDs در مقایسه با بیمارانی که عفونت H.pylori ندارند و از این داروها استفاده می کنند فراوانی زخم اثنی عشر را به طور معنی داری افزایش (P=0.001 و OR=4.78) اما فراوانی زخم معده را به طور معنی داری کاهش داده است (P=0.015 وOR=0.18). خطر خونریزی نیز در این بیماران به طور غیر معنی داری کاهش یافته است (P=0.13 و OR=0.54).نتیجه گیری: عفونت H.pylori و NSAIDs هر کدام به تنهایی خطر زخم اثنی عشر را زیاد می کنند، اما عفونت H.pylori به تنهایی یا همراه با NSAIDs سبب کاهش بروز زخم معده و خونریزی گوارشی می گردد.

داروهای ضد التهابی غیراستروییدی با اثر روی سنتز پروستاگلاندین ها می توانند باعث بروز عوارض گوارشی جدی و خطرناک شوند. بنابراین لازم است افراد پرخطر برای پیشگیری از بروز این عوارض در صورت مصرف این داروها؛ درمان پیشگیرانه دریافت کنند که داروی انتخابی امپرازول است. در صورتیکه بیمار در طول استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروییدی (NSAID) مبتلا به زخم دوازدهه یا معده شود. باید این دارو قطع کند و درمان شود. در غیر این صورت باید درمان نگهدارنده و ترجیحاً امپرازول دریافت کند در مورد ارتباط هلیکوباکترپیلوری و زخم ناشی از NSAID هنوز بحث بسیار وجود دارد و نیاز به تحقیقات بیشتری است.

در این گزارش پسر 9 ساله ای معرفی می شود که از سن 5 سالگی مبتلا به عفونتهای مکرر استخوانی در نواحی ترقوه ها، استرنوم، استخوان ناویکولر، انتهای رادیوس و بالای تیبیا بوده است. بیمار در تمام این موارد با تشخیص استئومیلیت عفونی تحت درمانهای اختصاصی آنتی بیوتیکی قرار گرفته بود که به این درمانها پاسخ مناسب نداده بود. علاوه بر آن در تمام موارد کشت از مناطق گرفتار از نظر باکتریها، قارچها و نیز مایکوباکتریها منفی بود. همچنین بررسی تستهای سیستم ایمنی از نظر وجود بیماری گرانولوماتوز مزمن و سایر اختلالات نقس سیستم ایمنی منفی بود. بعد از مطرح شدن تشخیص CRMO، درمان با داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی برای بیمار انجام شد که موفقیت آمیز بود و بیماری خاموش شد. در پیگیری های بعدی تا 7 ماه گذشته، بیماری عود جدیدی نداشته است.

مقدمه: اگر چه داروهای ضد قارچ به صورت موفقیت آمیزی در درمان عفونت های قارچی به کار می روند، لیکن اخیرا گزارش هایی مبنی بر نقش برخی از آنها در القا و یا سرکوب پاسخ های سیستم ایمنی ارایه ارایه شده است. با توجه به نقش سیستم ایمنی در پاسخ به عوامل عفونی هرگونه تغییر در طرح واره سایتوکینی وضعیت پاسخ گویی فرد را تحت تاثیر قرار خواهد داد.هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثر داروهای ضد قارچ آزول بر تولید سایتوکین های التهابی از کراتینوسیت های انسانی.مواد و روش ها: در یک مطالعه آزمایشگاهی(In vitro) ، سلول های اولیه کراتینوسیت کشت داده شده و با غلظت های مختلف کتوکونازول، فلوکونازول و گریزئوفولوین تیمار شدند. سپس میزان IL-1 وTNF-a  ترشح شده توسط سلول های کراتینوسیت در محیط کشت توسط تکنیک روش Quantitative Enzyme Immunoassay و میزان بیان ژن های کد کننده سایتوکین های التهابی با روش Real-Time PCR سنجیده شد. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه ONE WAY ANOVA تجزیه و تحلیل شد.نتایج: تیمار سلول ها با غلظت های مختلف فلوکونازول (3.3، 10 و 30 میکروگرم بر میلی لیتر) و غلظت پایین کتوکونازول باعث کاهش معنی دار ترشح IL-1 شد(P<0.001) ، اما گریزئوفولوین در غلظت های مشابه چنین تاثیری را از خود نشان نداد. همچنین غلظت های مختلف ترکیبات مذکور در ترشح TNF-a تاثیری نداشت. بررسی کمی بیان ژن کد کننده IL-1 نشان داد که نسخه برداری از ژن های مذکور به دنبال تیمار سلول ها با فلوکونازول و کتوکونازول کاهش می یابد.نتیجه گیری: ترکیبات ضد قارچ آزول ممکن است با سازوکارهای مختلف موجب تعدیل بیان و ترشح سایتوکایین ها شده و بدین ترتیب آثار خود را در جهت دهی پاسخ های ایمنی توسط سلول های کراتینوسیت اعمال نمایند.

مقدمه: مطالعات بالینی و آزمایشگاهی نشان می دهند که استفاده از آسپرین و ایبوپروفن در طی شیمی درمانی یا قبل از درمان سرطان پستان تعداد سلول های سرطانی را کاهش داده و انتقال آن ها را جلوگیری می کند. این مطالعه به بررسی ویژگی های مکانیکی سلول ها پس از درمان سلول با این دو دارو می پردازد. روش بررسی: این مطالعه تأثیر آسپرین و ایبوپروفن به صورت مستقل و ترکیبی در دو غلظت 5 میکرولیتر و 10 میکرولیتر بر ویژگی های مکانیکی سلول های سرطانی MCF-7 بررسی می کند. سپس آن ها را با ویژگی های مکانیکی سلول های سالم MCF-10 مقایسه می کند. ویژگی های مکانیکی سلول ها با استفاده از دستگاه میکروسکوپ نیروی اتمی AFM اندازه گیری شد. درنهایت مدول یانگ و تغییر شکل تمام گروه های سلول محاسبه و بررسی شد. یافته ها: نتایج ما نشان داد که نمودار تغییر شکل سلول های سرطانی به نمودار سلول های سالم نزدیکتر شد با استفاده از آسپرین و ایبوپروفن. علاوه بر این، مقدار عددی مدول یانگ درMCF-7 هنگام استفاده از 10 میکرولیتر آسپرین نسبت به سایر گروه های درمانی بیشترین مقدار را داشت که نزدیک به مدول یانگ سلول های سالم بود. نتیجه گیری: با استفاده از استفاده مجزا یا ترکیبی آسپرین و ایبوپروفن، ویژگی های مکانیکی سلول های سرطانی به ویژگی های مکانیکی سلول های سالم نزدیک تر شد. احتمالاً تعداد سلول های تخمدانی قابلیت زنده مانی کاهش یافته است به دلیل افزایش سفتی در خطوط سلولی سرطانی با استفاده از آسپرین و ایبوپروفن است.

زمینه و هدف: داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی، یک گروه خوددرمانی گسترده بین اقشار مختلا جوامع از جمله دانشجویان هستند. هدف از مطالعه حاضر، تعیین میزان مصرف خودسرانه داروهای ضدالتهاب غیراسترو، یدی در دانشجویان دانشگاه های شهر خلخال در سال 1992 بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر، یک مطالعه توصیفی-تحلیلی بود که با استفاده از رون نمونه گیری مرحله ای تصادیی شده بر 400 دانشجوی مشلول به تحصیل در دانشگاه های علوم پزشکی، آزاد و پیام نور شهر خلخال صورت گرفت. داده ها از طریق یرم اطلاعات یردی و پرسشنامه مصرف خودسرانه دارو، جمع آوری شد و با استفاده از روشهای آمار توصیفی و استنباطی (کای اسکوئر) و در سطح معنیداری 005/0

دیسمنوره یکی از شایع ترین مشکلات خانم ها، به خصوص در زمان شروع بلوغ است. در پژوهش حاضر به بررسی اثر یک داروی گیاهی به نام Satureja-khoozestanica (از انواع مرزه) که به صورت عصاره تهیه شده بود، بر درمان دیسمنوره پرداخته و تاثیر آن با درمان های معمول (NSAIDS) مقایسه شد.عصاره گیاه مزبور به صورت کپسول تهیه و به 135 بیمار طی سه ماه خورانده شد. سپس توسط پرسشنامه هایی که از قبل تهیه شده بود؛ درباره اثر دارو از بیمار سوال می شد. اغلب بیماران سنی بین 20-16 داشتند. این بیماران به طور معمول قبل از مصرف این دارو از NSAIDS استفاده می کردند. نتایج به دست آمده نشان داد که از 135 بیمار، 6 نفر (4.4%) بی اثر بودن داروی مورد نظر را گزارش کرده بودند. 6 نفر (4.4%) اصلا دارو را مصرف نکرده بودند . 123 نفر (91.2%) اثر بخشی گیاه را تایید نموده بودند. این در حالی است که داروهایی شبه آسپرین تنها در 80% موارد موثر است.از طرفی عوارض جانبی ذکر شده برای این گیاه در مقایسه با عوارض داروهای NSAIDS بسیار کمتر است. شایع ترین عارضه گزارش شده از این دارو افزایش خون ریزی (15.5%) بوده است. بنابراین استفاده از مرزه روش آسان، غیر تهاجمی، بی خطر و موثر در درمان دیسمنوره است.

سابقه و هدف: ضد التهاب های غیراستروییدی (NSAIDs) جزو داروهای پرمصرفی هستند که تجویز آن به راحتی تحمل می شود. شایع ترین عارضه این داروها مشکلات گوارشی است. تخمین زده می شود که این عوارض در مرگ 15-10 درصد بیماران بستری نقش داشته باشد. این داروها یکی از علل اصلی خونریزی از دستگاه گوارش فوقانی و دومین عامل ایجاد اولسر می باشند. هدف از این مطالعه تعیین مدت زمان مصرف داروهای ضد التهابی غیراستروییدی، شاخص های پیش آگهی و فراوانی آلودگی به هلیوباکترپیلوری در مبتلایان به اولسر پپتیک خونریزی دهنده مراجعه کننده به بیمارستان فاطمیه سمنان طی سال های 82-1376 است.مواد و روش ها: این تحقیق با روش بررسی توصیفی بر روی بیماران مبتلا به اولسر پپتیک که با خونریزی گوارشی مراجعه کرده بودند صورت گرفت. مشخصات این بیماران از نظر سن، علل خونریزی، سابقه و مدت زمان مصرف داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی، محل زخم، آلودگی به هلیکوباکترپیلوری و عوامل تعیین کننده پیش آگهی با استفاده از آزمون های Chi-square و T تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: 92 بیمار دارای سابقه مصرف داروهای ضد التهابی غیراستروییدی با میانگین سنی66.1±3.1  (± انحراف معیار) با 105 بیمار فاقد چنین سابقه ای با میانگین سنی 62.3±4.7 مقایسه شدند. بیماران گروه اول مسن تر بودند (p<0.0001). در هر دو گروه اولسر اثنی عشر و ابتلای مردان شیوع بیشتری داشت. نسبت اولسر اثنی عشر به معده در گروه دوم بیش از 2.1 بود. در بیمارانی که سابقه مصرف بیش از یک هفته دارو را داشتند شیوع زخم اثنی عشر و معده و ابتلاء هر دو جنس به طور یکسان دیده شد.از نظر شدت، پیش آگهی و مرگ و میر تفاوتی بین دو گروه مشاهده نگردید، موقعیت هلیکوباکترپیلوری در گروه های مصرف کننده و غیرمصرف کننده و اولسرهای ناشی از NSAIDs یکسان بود.نتیجه گیری: مصرف NSAIDs نقشی در پیش آگهی و مرگ و میر در خونریزی از اولسر ندارد.

سابقه و هدف: با توجه به وجود شبهات مختلف در زمینه فراوانی ابتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری در افرادی که به دنبال مصرف داروهای ضد التهابی غیراستروییدی دچار خونریزی گوارشی شده اند، این طرح با هدف مقایسه فراوانی، عوامل خطرزا و علایم و نشانه های بالینی و پاراکلینیک بیمارانی که به دلیل مصرف داروهای ضد التهابی غیراستروییدی دچار خونریزی گوارشی شده اند بین افرادی که دارای هلیکوباکترپیلوری هستند و افرادی که فاقد این عفونت هستند، در بیمارستانهای امام حسین (ع)، رسالت و خاتم الانبیا انجام شد.مواد و روشها: در یک مطالعه مقطعی 256 نفر که به دلیل خونریزی گوارشی و به دنبال مصرف داروهای ضد التهابی غیر استروییدی به بیمارستانهای امام حسین، رسالت و خاتم الانبیا مراجعه کردند و تحت اندوسکوپی قرار گرفتند، انتخاب شدند. تشخیص ابتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری در بیماران توسط انجام تست اوره آز، بعد از انجام اندوسکوپی و بیوپسی داده شد.یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه 10.9±55.3 سال بود. در جمعیت مورد بررسی 94 نفر (36.7%) مرد و 162 نفر (63.3%) زن بودند. در این بین، در 190 نفر (74.2%) تست اوره آز مثبت و در 66 نفر (25.8%) تست اوره آز منفی گزارش شد، که این رقم بیانگر تفاوت معنی دار بین دو گروه می باشد (P<0.05). جنس مونث، مصرف سیگار و مصرف الکل در افراد دارای اوره آز مثبت به طور معنی داری بیش از دیگر افراد بود .نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به نتایج این مطالعه به نظر ابتلا به هلیکوباکترپیلوری شانس خونریزیهای متعاقب مصرف داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی را بالا می برد .